7 Haziran genel seçimleri sonrasında ulusça alıştık.!
Güneydoğuda sürdürülen terörle mücadeleden her gün acı haberler geliyor.. Genç yaşta dul kadınlar, küçük yaşta yetim kalan çocuklar, gözü yaşlı acılı ana babalar.. Her gün, her saat acı dolu şehitlerin hikayelerini dinleyen ulus haline geldik..
Farkında mısınız şehit haberleri sıradanlaştı..! Alıştık artık..
Söylemlerimiz ise değişmedi.. Al bayrağa sarılı giden şehidin ardından ana baba teselli edilirken “vatan sağ olsun” deniyor.. Ancak bu söz genç yaşta dul kalan kadına, yetim çocuklara, yaşamının en büyük acısını yaşayan ana babaya teselli olabilir mi? Hiç sanmıyorum..
7 Hazirandan bu güne 243 güvenlik görevlisi şehit olmuş..
Binlerce insanımızın acıları henüz çok taze.. Acıları dindirmek, yaraları sarmak ise mümkün değil.. Bu ülkede gaziye ve şehit emanetine sahip çıkanda yok.. Canlarının karşılığı üç beş övgü dolu söz o kadar… Kanı yerde kalmayacak teraneleri karın doyurmuyor. Övgü dolu sözler geride kalanların ne acılarını ne de ihtiyaçlarını karşılıyor..
Kaç PKK teröristti öldürüldü bilmiyorum.. Önemi de yok benim için.. Çünkü PKK’nın ileri sürdüğü tezler umurumda bile değil.. Bir çoğu deli saçması.. PKK ülkede yıllardır haksız bir mücadele içinde.. Oysa dünyanın hiçbir yerinde haksız mücadele kazanılamaz..
Geçtiğimiz günlerde çeşitli üniversitelerimizden Akademisyenler terörü kınayan bir bildirinin altına imza attılar.. Bildiriyi bende okudum.. Akademisyenlerin ülke duyarlılığını anlıyorum ancak bildirinin büyük bir bölümüne katılmıyorum..
Bildiri daha objektif hazırlanabilirdi. Yayınlandığında toplumun büyük bir kesiminden destekte bulabilirdi.. Oysa bu bildiri tam tersi bir etki yaptı, toplumu bir kez daha böldü..
Akademisyenlerin bir kısmı göz altına alındı, işlerine son verilenler oldu.. Gelişmeleri izliyor olmalısınız..
En yetkili ağızlar akademisyenleri “vatan haini” ilan etti, kin kustu.. İktidarın kalemşorları durur mu, köşelerinden saldırdılar hep birlikte..
Düşüncelerini açıklamak bu ülkede suç değil, ancak iktidardakiler gibi düşündüğünde söyleyebilmek serbesttir.! Yok öyle yağma demediklerine şükredin..!
Oysa aynı kalemşorlar yıllar önce şiir okumayı düşünce suçlusu sayıyordu..
2002 yılında AKP iktidarı devraldığında bu ülkede terör bitmişti.. 2012 yılına değin artarak devam etti.. 2012 yılında ise terörle mücadele yerine müzakere sürecine geçildi..
AKP’ye göre “barış süreci” başarıya ulaşacaktı.. Doğu ve Güneydoğuda güvenlik güçleri “başarı için” valilere bağlandı.. Bu günlerde de aynı valiler suçlu ilan edilmeye başlandı ya neyse..
Bu bölgedeki illerimizde, teröristler kimlik kontrolü daha yapabildi.. Bırakın Doğu ve Güneydoğuyu, İstanbul’da teröristler silahları ile dolaşırken teröristler değil, haber yapan gazeteciler göz altına alındı..
Anlı şanlı bakanlarımız terörist başına övgüler düzdüler, onun ne büyük bir lider olduğunu bile söyleyenler oldu..
Bölgeden yine şehitler geliyordu ama olsun önemi yoktu. Önemli olan bu sürecin sonunda analar ağlamayacaktı..
İmralı’daki caninin mektubu Diyarbakır meydanında Türkçe ve Kürtçe okunuyordu.. Bülent Arınç, PKK bayrağının da Öçalan posterlerinin de yasağını kaldırdıklarını ilan ederken “Öçalan’ın itibarını biz arttırdık” diyerek bölge seçmenine mesaj gönderiyordu..
O günlerde barış sürecinden endişe edenlerin “terörle mücadele edilir müzakere edilmez” demelerine rağmen bu güne gelindi..
Canlı bombalar her ilimizde devriye geziyor..
Her gün 3-5 şehit cenazeleri yürek yakıyor..
Bundan üç yıl önce terör örgütü dağlardaki mağarada yaşıyordu, şimdi şehirlerde..
Üç yıl önce terör örgütünün elinde silah olarak keleş vardı, şimdi kanas, uçaksavar, roket atar, insansız hava aracı, şehirlerde el yapımı bomba imalat haneleri var..
İktidarda kim vardı.. AKP..
Barış sürecini başlatıp teröristle kim masaya oturup müzakereyi kim yaptı.. AKP..
Barış süresince teröristtin yığınak yapmasına kim göz yumdu.. AKP
Vatan haini kim..?
Akademisyenler….
Güldürmeyin insanı…
TURGUT GÜVEN